Veilwraith: A Veil Odyssey Game

Er heerste een stilte over het land onder de obsidiaanblauwe hemel. De gevechten waren zo goed als gestaakt. De bomen sisten toen ze zich terugtrokken uit de kokende mist, hun takken krulden op en veranderden in as, waarna ze wegwaaiden op de bries. Toen de sterren aan de hemel vervaagden was de vreselijke stilte oorverdovend.

De verzamelde legioenen probeerden niet de muren van de stad aan te vallen - ze probeerden te ontsnappen. De tempeliers van de Roos hadden het al die tijd geweten: het was Zijn komst. De Overlord had zijn volgelingen in de duisternis gestuurd om de weg voor te bereiden. En nu draaiden de massa's zwarte figuren die buiten de poorten van de Sprawl krioelden, zich als één om om te zien wat er komen ging.

Er heerste een stilte over het land onder de obsidiaanblauwe hemel. De gevechten waren zo goed als gestaakt. De bomen sisten toen ze zich terugtrokken uit de kokende mist, hun takken krulden op en veranderden in as, waarna ze wegwaaiden op de bries. Toen de sterren aan de hemel vervaagden was de vreselijke stilte oorverdovend.

De verzamelde legioenen probeerden niet de muren van de stad aan te vallen - ze probeerden te ontsnappen. De tempeliers van de Roos hadden het al die tijd geweten: het was Zijn komst. De Overlord had zijn volgelingen in de duisternis gestuurd om de weg voor te bereiden. En nu draaiden de massa's zwarte figuren die buiten de poorten van de Sprawl krioelden, zich als één om om te zien wat er komen ging.

Ver in de duisternis, voorbij de verwoeste vlakten, aan de horizon, vormde zich een halo van rood licht. Het cirkelvormige licht werd helderder en breidde zich uit, werd onmogelijk groot.

De stilte werd verbroken door een dreunende donder onder de aarde en de grond begon te schudden. Van beide kanten van de muren vulden gegil, gekrijs en gejammer de lucht terwijl duizenden zielen wanhopig naar de hemel schreeuwden. Figuren vielen van de hoogste muren en torens of wierpen zich ervan af.

Een enkele, vreselijke, dissonante muzieknoot doorkliefde de kakofonie, een brullende, buitenaardse hoornpijp, luid en duidelijk door het hele land. De mensen grepen hun oren vast en vielen op hun knieën terwijl de hopeloosheid hen verpletterde. Het geluid van de claxon verdiepte zich en daalde snel door de octaven tot het met geweld de lichamen van de nu kronkelende gedaantes, verspreid in en rond de stad, in beslag nam.

Toen kwam de Rending.

Terwijl het cirkelvormige rode licht bleef groeien en de bonzende, bevende toon versterkte, schudde de aarde en brak plotseling waardoor enorme brokken steen en puin, zo groot als de stad, omhoog werden geslingerd. Een afgrond zonder diepte scheurde de grond uiteen alsof reuzenhanden de aarde uit elkaar hadden gerukt. Gebouwen en hele straten krompen en vielen in de afgrond samen met schreeuwende hordes lichamen. De aardplaten gilden en verschoven en toen de reusachtige bergen land die de hemel in waren geslingerd naar beneden daalden, vulde een peilloze aswolk de lucht.

En zo eindigde de wereld.

Linten van zilver licht banen zich een weg door de Sluier. Vluchtige zielen zweven door het etherische weefsel van wat is achtergelaten. Minder in aantal met elk voorbijgaand moment.

Een kleurloos, schimmig rijk overspoelt de zintuigen. Terwijl de zilveren linten vervagen in de onmogelijke verte, heerst er een vreselijke eenzaamheid in deze schemering van leegte.

Dan, vanuit het niets, een stem. Onlosmakelijk verbonden met de werkelijkheid: melodieus, loom en volkomen meeslepend: "Hij is te ver gegaan," fluistert de Vrouwe.

Na wat een eeuwigheid lijkt, dringt het besef door. Zij praat tegen jou...

Veilwraith is een fantasy kaartspel met deckbuilding elementen voor 1 speler dat zich afspeelt na het einde van de wereld.

-beschrijving van de ontwerper